Verás. Para escribir só necesitas amor, paixón e desexo. O mesmo para calquera outra cousa que queiras moito e facer ben na vida. Todo iso e unha desesperante e inesgotable enerxía para comerte o mundo, e levar permanentemente un furado no medio do peito que saibas que só o podes encher de palabras, de morfemas incendiarios, de sílabas que sexan beixos e subordinadas que sexan hipérboles de fereza e ganas de cambiar o mundo coas palabras. E se o que queres é ser escritor ou escritora debes entender que estás diante dun traballo xa non só difícil, senón terriblemente esixente, que che vai quitar calma no sono, tempo para o acougo, e sempre, sempre, con escasas garantías de recompensa. Dende logo, non debes entrar nisto polos cartos. O que importa non é publicar libros, senón ser escritor. E iso é unha actitude, unha ollada, unha maneira de ser e de estar e de andar polo mundo que de primeiras non ten moito que ver co diñeiro. Se dás vivido disto, parabéns. Mais a literatura nada ten que ver coa profesionalidade.
Se o que che prace é escribir, faino sempre dende a máis humilde das actitudes, cun respecto absoluto pola lingua, polas palabras, polos libros e, sobre todo, polos lector@s. Porque non é certo que un escriba só para si. No intre no que ceibamos as palabras sobre un folio ou na pantalla de calquera trebello, estamos buscando ao outr@, estamos xa inmersos no xogo da comunicación.
A literatura é iso: un acto de comunicación. Eu escribo en soidade, ás escuras e descalzo. Ti estás léndome. Escribir vai disto. E cando eu leve moitos anos morto, quizais alguén abra un libro escrito por min ou chegue ata estas precisas liñas e, daquela, estarei falándolle, dende a outra banda da nada e do tempo, máis dunha vez.
Se o que che proe por dentro é dedicar a túa vida á literatura, adiante. Non sei de moitos oficios mellores.
Ningún comentario:
Publicar un comentario